Υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα που οι λέξεις περισσεύουν. Κι όμως, είναι σχεδόν παράξενο πως η αληθινή σιωπή δεν εμφανίζεται ποτέ όσο είμαστε ξύπνιοι, δραστήριοι, γεμάτοι ήχους, υποχρεώσεις και μικρούς εσωτερικούς μονόλογους. Η σιωπή εμφανίζεται μόλις σβήσουν τα φώτα. Εκείνη την ώρα που το δωμάτιο σκοτεινιάζει και οι σκέψεις αρχίζουν να ξεδιπλώνονται χωρίς άμυνες. 🌒
Η νύχτα δεν μας αφήνει να κρυφτούμε από όσα νιώθουμε. Ησυχία δεν είναι απουσία θορύβου. Είναι η στιγμή που ακούμε ξεκάθαρα τη δική μας φωνή. Τη φωνή που μέσα στη μέρα καλύπτεται από ειδοποιήσεις, ανθρώπους, υποχρεώσεις και μικρές αναβολές. Είναι το σημείο όπου η αλήθεια γίνεται πιο απλή, σχεδόν παιδική. Δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Κάθε βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθούμε, συναντάμε τον πιο αληθινό εαυτό μας. Αυτόν που ξέρει τι θέλει, τι φοβάται, τι περιμένει πραγματικά. Κι ίσως αυτός ο εαυτός να είναι το πιο τίμιο κομμάτι μας. Να θυμάσαι: ό,τι λέμε στον εαυτό μας στη σιωπή, έχει πάντα το μεγαλύτερο βάρος. 💭✨
