Υπάρχει μια στιγμή αργά τη νύχτα, όταν όλα γύρω ησυχάζουν, στην οποία μοιάζει σαν να επιστρέφουμε στον εαυτό μας 🌙. Όλη μέρα φοράμε ρόλους. Δουλειά. Υποχρεώσεις. Γελάμε σε συζητήσεις που δεν μας ενδιαφέρουν, απαντάμε σε μηνύματα χωρίς να νιώθουμε κάτι, προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες των άλλων. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ο αληθινός μας εαυτός μένει για λίγο στην άκρη.
Όταν όμως νυχτώνει και ο κόσμος παύει να μας ζητάει πράγματα, εμφανίζεται ξανά. Ήσυχος. Χωρίς φωνές. Χωρίς απαιτήσεις. Απλά υπάρχει. Και τότε αρχίζουμε να θυμόμαστε: τι θέλουμε πραγματικά, τι μας ενοχλεί, τι αγαπήσαμε και το χάσαμε, τι προσπαθούμε ακόμη να καταλάβουμε ⭐.
Η νύχτα δεν μας λύνει τα προβλήματα. Δεν είναι μαγική. Αλλά είναι ειλικρινής. Μας δίνει χώρο να δούμε κατάματα αυτά που αποφεύγουμε. Και κάποιες φορές, αυτό αρκεί. Όχι για να αλλάξουμε τα πάντα. Αλλά για να κάνουμε ένα μικρό, ήσυχο βήμα προς τον εαυτό μας. Ένα βήμα που γίνεται χωρίς φωνές και χωρίς δραματικές δηλώσεις. Ένα βήμα που το ξέρουμε μόνο εμείς.
Και ίσως αυτό να είναι η πραγματική πρόοδος: η επιστροφή. Όχι η φυγή.
