Ξέρεις αυτό το συναίσθημα; Εκείνη η φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού σου που λέει: «Γιατί δεν με αναγνωρίζουν; Γιατί δεν μου δίνουν αυτό που αξίζω;» Είναι σαν να κουβαλάς έναν αόρατο κατάλογο χρεών, γραμμένο με τις προσδοκίες και τις θυσίες σου. Και κάθε φορά που νιώθεις ότι κάποιος δεν "πλήρωσε", ο θυμός και η πίκρα φουσκώνουν μέσα σου.
Αλλά ας το δούμε αλλιώς. Είσαι σίγουρος ότι όλοι σου χρωστάνε; Ή μήπως είναι κάτι που λες στον εαυτό σου για να εξηγήσεις το γιατί νιώθεις έτσι;
Οι προσδοκίες σου
Είναι φυσικό να έχεις προσδοκίες. Όλοι έχουμε. Θέλεις να σε αγαπούν, να σε εκτιμούν, να σε σέβονται. Και ναι, μπορεί να έχεις δώσει πολλά. Να έχεις σταθεί δίπλα σε ανθρώπους όταν σε χρειάζονταν. Να έχεις κοπιάσει για να πετύχεις, να έχεις κάνει θυσίες. Αλλά αυτό που δεν σου είπε ποτέ κανείς είναι ότι οι προσδοκίες σου είναι δικές σου. Δεν είναι γραμμένο πουθενά ότι οι άλλοι πρέπει να τις καταλάβουν, πόσο μάλλον να τις ικανοποιήσουν.
Η αλήθεια των άλλων
Σκέψου το για λίγο: Οι άλλοι βλέπουν τον κόσμο από τη δική τους οπτική. Έχουν τα δικά τους προβλήματα, τις δικές τους ανασφάλειες και το δικό τους «φορτίο». Δεν είναι ότι δεν σε νοιάζονται ή ότι σε υποτιμούν – απλώς ζουν μέσα στο δικό τους σύμπαν, όπως και εσύ ζεις στο δικό σου. Και καμιά φορά, αυτά τα σύμπαντα δεν τέμνονται όπως θα θέλαμε.
Το εσωτερικό "χρέος"
Ίσως, όμως, το μεγαλύτερο χρέος δεν είναι αυτό που νομίζεις ότι σου έχουν οι άλλοι. Ίσως είναι αυτό που έχεις εσύ προς τον εαυτό σου. Πόσες φορές αναγνωρίζεις πραγματικά τον κόπο σου; Πόσες φορές σου είπες «μπράβο» για όσα έχεις καταφέρει; Ή μήπως περιμένεις αυτό το «μπράβο» αποκλειστικά από τους άλλους;
Όσο περιμένεις την εξωτερική επιβεβαίωση, θα αισθάνεσαι πάντα ότι κάτι λείπει. Η πραγματική αναγνώριση ξεκινάει από μέσα σου. Από εσένα. Αν δώσεις στον εαυτό σου αυτό που ζητάς από τους άλλους, θα δεις πως ο κόσμος θα αρχίσει να σου φαίνεται λίγο πιο δίκαιος.
Η ελευθερία της μη προσδοκίας
Δεν σου λέω να μην περιμένεις τίποτα από κανέναν. Είσαι άνθρωπος, όχι ρομπότ. Αλλά αν καταφέρεις να χαμηλώσεις λίγο τις προσδοκίες σου, να δώσεις στους άλλους την ελευθερία να είναι όπως είναι, και όχι όπως θα ήθελες να είναι, θα νιώσεις πιο ανάλαφρος. Θα νιώσεις ελεύθερος.
Στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα δεν είναι αν σου χρωστάνε οι άλλοι. Το ερώτημα είναι: εσύ τι δίνεις στον εαυτό σου; Γιατί αν περιμένεις η αξία σου να καθοριστεί από τους άλλους, θα ζεις πάντα σε μια αίσθηση έλλειψης.
Ξεκίνα από εσένα. Αγάπησε, αναγνώρισε, εκτίμησε. Όχι για να "ισοφαρίσεις" τα χρέη, αλλά για να νιώσεις πραγματικά πλήρης. Και τότε, ίσως δεις ότι κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα. Αλλά κι εσύ δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν.
