Δεν είναι απλώς μια φανέλα. Δεν είναι απλώς κόκκινο και λευκό. Είναι Ιστορία. Είναι Μνήμη. Είναι Πόνος και Δόξα. Είναι ο ήχος από τα τύμπανα και το σάλπισμα της Θύρας 7, που ακόμα αντηχούν στις καρδιές εκείνων που ξέρουν τι σημαίνει να είσαι Ολυμπιακός.
Η φετινή δεύτερη εμφάνιση του Ολυμπιακού δεν είναι απλώς ένα σχέδιο. Οι κόκκινες πιτσιλιές που ρέουν στο λευκό ύφασμα δεν είναι μόνο καλλιτεχνική έμπνευση. Θα μπορούσαν να είναι σταγόνες αίματος, όπως πολλοί φίλοι της ομάδας σκέφτηκαν όταν την είδαν. Είναι οι σταγόνες από την πιο μαύρη στιγμή στην ιστορία της ομάδας μας. 8 Φεβρουαρίου 1981. Θύρα 7. Είκοσι ένας νέοι άνθρωποι δεν γύρισαν ποτέ σπίτι. Είκοσι μία ψυχές «έφυγαν» γεμάτες χαρά για μια νίκη, αλλά βυθισμένες στο χάος ενός τραγικού λάθους. Η χαρά μετατράπηκε σε κραυγή. Η νίκη σε θρήνο.
Από τότε, κάθε φορά που η ομάδα κατεβαίνει στο χορτάρι, δεν παίζει μόνο για τους τρεις βαθμούς. Παίζει για αυτούς που δεν είναι πια εδώ. Για τα αδέρφια μας που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, να κάνουν οικογένεια, να ξαναδούν το Φάληρο. Παίζει για τα 21 αγγελούδια που έμειναν για πάντα νέοι.
Αυτή η φανέλα, λοιπόν, δεν είναι απλή. Είναι ιερή. Το λευκό συμβολίζει την αγνότητα της αγάπης για τον Θρύλο. Το κόκκινο όμως... Το κόκκινο είναι το αίμα τους. Είναι το αίμα εκείνων που θυσιάστηκαν, κυριολεκτικά, για την αγάπη τους στον Ολυμπιακό. Κάθε πιτσιλιά πάνω της είναι μια υπενθύμιση. Ένας όρκος. Όποιος την φορά, πρέπει να ματώνει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όποιος πατάει το χορτάρι με αυτή τη φανέλα, δεν έχει το δικαίωμα να είναι αδιάφορος. Δεν έχει το δικαίωμα να μην δώσει το 100%.
Γιατί αυτή η φανέλα δεν συγχωρεί. Δεν ξεχνά. Δεν επιτρέπει την προδοσία. Δεν θέλει σταρ και φιγούρες. Θέλει μαχητές. Θέλει παίκτες που θα μπαίνουν στη φωτιά για μια κόντρα, που θα βγάζουν κραυγή για κάθε κλέψιμο, που θα ιδρώνουν μέχρι να μην μπορούν να σηκωθούν. Αυτή η φανέλα, με τα κόκκινα σημάδια της, απαιτεί σεβασμό. Απαιτεί αυταπάρνηση. Απαιτεί καρδιά.
Όποιος την φορά, κουβαλά στην πλάτη του όχι μόνο τη δόξα του πιο πετυχημένου συλλόγου στην Ελλάδα και έναν εκ των μεγαλυτέρων στην Ευρώπη, αλλά και τον βαρύ Σταυρό της Θύρας 7. Δεν επιτρέπεται να είναι άδειος από ψυχή. Δεν επιτρέπεται να μην παλεύει.
Αυτή η φανέλα είναι ένα μήνυμα προς όλους: "Δεν ξεχνάμε." Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πρωταθλήματα κι αν έρθουν, όσοι παίκτες κι αν αλλάξουν, οι 21 θα είναι πάντα εκεί. Στη σιωπή της εξέδρας, στο άδειο κάθισμα, στο δάκρυ του γηραιού φιλάθλου που θυμάται, στο φτερούγισμα κάθε σημαίας που ανεμίζει με πάθος.
Όταν βλέπεις αυτή τη φανέλα, πρέπει να νιώθεις ρίγος. Πρέπει να ανατριχιάζεις. Γιατί είναι ένα κάλεσμα. Είναι η φωνή εκείνων των 21, που σου λένε: "Παίξε και για εμάς. Τρέξε και για εμάς. Μάτωσε και για εμάς." Και εσύ, που την φοράς, μην ξεχνάς: Δεν παίζεις μόνο για τον εαυτό σου. Δεν παίζεις μόνο για το σήμερα. Παίζεις για κάτι μεγαλύτερο. Για τον Θρύλο. Για την Ιστορία. Για την Οικογένεια. Παίζεις για όλους εμάς που πονάμε και χαιρόμαστε μαζί σου.
Και πάνω απ’ όλα, παίζεις για εκείνους που δεν πρόλαβαν να δουν τα επόμενα γκολ, τα επόμενα νταμπλ, τις μεγάλες νύχτες στο Καραϊσκάκης.
Αυτή η φανέλα δεν είναι για όλους. Είναι μόνο για εκείνους που αντέχουν να κουβαλήσουν το βάρος της. Εκείνους που ξέρουν πως για τον Ολυμπιακό, πρέπει να ματώνεις.
