Υπάρχουν βράδια που δεν είναι ανήσυχα ούτε θορυβώδη. Είναι απλώς άδεια. Και μέσα σε αυτά τα βράδια, κάποιος κάθεται μόνος του και σκέφτεται:
"Τελικά πού ανήκω;"
Δεν πρόκειται απαραίτητα για μοναξιά. Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι εκείνο το συναίσθημα ότι κινείσαι σε μια ζωή που μοιάζει να μην σε χωράει. Περνάς από ανθρώπους, δουλειές, στιγμές, και νιώθεις πως παρατηρείς τα πάντα απέξω. Λες και όλος ο κόσμος παίζει μια παράσταση στην οποία εσύ δεν πήρες ποτέ ρόλο.
📌 Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το νιώθουν αυτό. Όχι επειδή είναι διαφορετικοί. Αλλά γιατί κουβαλούν μέσα τους μια εσωτερική αλήθεια που δεν χωράει στα καλούπια της καθημερινότητας.
Το βράδυ τούς απογυμνώνει από τις υποχρεώσεις και τους θορύβους. Και τότε έρχεται η σύγκρουση. Τότε αναρωτιούνται:
- Μήπως είμαι λάθος εγώ;
- Μήπως η κανονικότητα είναι μια ψευδαίσθηση;
- Μήπως απλώς κανείς δεν τολμά να πει πως νιώθει ξένος στον ίδιο του τον κόσμο;
🧩 Το αίσθημα του «δεν ανήκω» δεν σημαίνει αποτυχία. Μπορεί να είναι η αρχή μιας πορείας πιο αυθεντικής. Μπορεί να σημαίνει ότι το περιβάλλον σου δεν σε καθρεφτίζει. Ότι έχεις μεγαλώσει εσωτερικά και χρειάζεσαι άλλους κώδικες, άλλη οπτική, άλλους ανθρώπους.
Η νύχτα δεν φέρνει μόνο σιωπή. Φέρνει συμφιλίωση με τον εαυτό. Όχι εκείνον που δείχνουμε στους άλλους, αλλά εκείνον που μας ψιθυρίζει όταν όλα ησυχάσουν:
"Δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν κι άλλοι που δεν ανήκουν πουθενά. Και κάπου εκεί… ανήκουμε όλοι μαζί."
