Αχ, αυτές οι ώρες της ημέρας που ποτέ δεν φτάνουν! Είναι σαν να ξεκινάς το πρωί με την καλύτερη διάθεση και τη λίστα των υποχρεώσεων σου – ξέρεις, αυτή τη λίστα που υποτίθεται ότι θα σου οργανώσει τη μέρα. "Σήμερα θα τα καταφέρω!", λες. Αλλά κάπου εκεί, ανάμεσα στον πρώτο καφέ και στο μεσημεριανό, η μέρα τρέχει και εσύ νιώθεις πως χάνεσαι σε έναν κυκεώνα πραγμάτων που ποτέ δεν τελειώνουν.
Είναι αστείο, γιατί ξεκινάμε με την ψευδαίσθηση ότι όλα θα πάνε ρολόι, αλλά τελικά μας ξεφεύγει ο χρόνος σαν να προσπαθούμε να πιάσουμε άμμο με τα χέρια. Μια δουλειά εδώ, ένα τηλέφωνο εκεί, κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις χρόνο, σου χτυπάει το κινητό και καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος γύρω σου δεν σταματάει ποτέ. Οι υποχρεώσεις αυξάνονται, η μέρα μικραίνει.
Και φυσικά, δεν βοηθάει το ότι συχνά υποτιμάμε πόσος χρόνος χρειάζεται για να ολοκληρώσουμε κάτι. "Θα το τελειώσω σε 10 λεπτά", λες, αλλά τελικά περνάνε 30 και ακόμη το παλεύεις. Τελικά, οι ώρες γίνονται λεπτά και τα λεπτά γίνονται δευτερόλεπτα. Ποιος πρόλαβε να ανασάνει;
Το πιο ειρωνικό είναι πως δεν είναι μόνο οι δουλειές που τρέχουν, είναι και οι στιγμές που θες να απολαύσεις. Θες λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, για τους φίλους σου, για να χαλαρώσεις, αλλά καταλήγεις να σκέφτεσαι το επόμενο πράγμα που έχεις να κάνεις. Κι εκεί είναι που σε πιάνει αυτή η γλυκιά, πικρή απογοήτευση: πού πήγε η μέρα; Πώς δεν πρόλαβα;
Μα, δεν είσαι μόνος σε αυτό. Όλοι το ζούμε. Και δεν είναι κάτι που λύνεται εύκολα. Αλλά ίσως, κάπου μέσα σε αυτή τη φρενίτιδα της καθημερινότητας, να μάθουμε να εκτιμούμε τις μικρές στιγμές. Ίσως, να μην τα προλάβουμε όλα, αλλά ίσως δεν χρειάζεται να τα προλάβουμε κιόλας.
Στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία είναι να κοιτάμε πίσω και να νιώθουμε ότι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε και ας μην προλάβαμε όλα όσα θέλαμε.
