Δεν είναι η ησυχία που φοβόμαστε αλλά αυτά που ακούγονται μέσα της. Όσο μεγαλώνουμε, διαπιστώνουμε ότι οι πιο δύσκολες συζητήσεις δεν γίνονται με άλλους αλλά με τον εαυτό μας. Εκεί, στη νύχτα, όταν δεν έχουμε δικαιολογίες, δεν υπάρχει θόρυβος και οι σκέψεις δεν μπορούν να κρυφτούν.
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το μυαλό μας δεν θέλει την ηρεμία γιατί τότε υποχρεώνεται να παραδεχτεί όσα αποφεύγει όλη μέρα. Τις αναστολές, την κούραση, τις εκκρεμότητες, τις επιθυμίες που δεν τολμήσαμε. Κι όμως αυτή η νυχτερινή στιγμή είναι η πιο τίμια. Μας επαναφέρει στα αληθινά θέματα της ζωής. Αν δεν κρυφτούμε και της επιτρέψουμε να μας μιλήσει, γίνεται η πιο σοφή μας σύμβουλος.
