🌑 Πόσες φορές δεν σου έχουν πει «μπράβο, αντέχεις», «είσαι βράχος», «σε θαυμάζω για τη δύναμή σου». Κι εσύ, χαμογελάς. Κουνάς το κεφάλι. Και μέσα σου ουρλιάζεις.
🧱 Το να είσαι δυνατός είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Σε βάζουν στο ρόλο του ακλόνητου. Περιμένουν από εσένα να αντέχεις τα πάντα. Να μην κλαίς, να μη λυγίζεις, να μη λες ότι κουράστηκες.
🔋 Μα η αντοχή έχει όριο. Όταν όλοι ακουμπούν επάνω σου, ποιος θα στηρίξει εσένα; Όταν όλοι έρχονται για συμβουλή ή παρηγοριά, ποιος θα ακούσει τα δικά σου βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς;
💭 Κάποια στιγμή, το να είσαι πάντα δυνατός κουράζει. Σε κάνει να νιώθεις ένοχος ακόμη και για την ανάγκη σου να πεις «δεν μπορώ άλλο». Η κοινωνία δεν συγχωρεί εύκολα τον δυνατό όταν δείχνει αδυναμία.
🕯️ Το πιο δύσκολο είναι να μάθεις να ζητάς βοήθεια χωρίς ενοχή. Να αποδεχτείς πως το να λυγίζεις είναι ανθρώπινο. Δεν σε κάνει λιγότερο δυνατό. Σε κάνει πιο αληθινό.
🌙 Τη νύχτα, όταν πέφτουν οι μάσκες, όλοι έχουμε ανάγκη να μας πει κάποιος: «Και σήμερα ήταν αρκετό αυτό που έδωσες. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα άλλο».
