Υπάρχει μια ώρα, λίγο πριν ξημερώσει, που ο κόσμος μοιάζει να κρατάει την ανάσα του. Οι δρόμοι είναι άδειοι, τα φώτα των σπιτιών σβηστά, κι όμως… κάτι μέσα μας παραμένει άγρυπνο. Είναι η στιγμή που η σιωπή δεν είναι απουσία ήχου, αλλά παρουσία σκέψης. 🕯️
Όταν όλα γύρω ησυχάζουν, αρχίζουμε να ακούμε τον εαυτό μας. Τις φωνές που καταπνίγουμε όλη μέρα. Τις ερωτήσεις που αποφεύγουμε. Τις αναμνήσεις που δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Κι εκεί, μέσα στο ημίφως, κάτι αλλάζει. Οι φόβοι μικραίνουν. Οι πληγές φαίνονται πιο μικρές. Και η ψυχή παίρνει μια ανάσα — βαθιά, ήρεμη, σαν να θυμάται ξανά ποια είναι. 🌌
Η νύχτα δεν είναι σκοτάδι· είναι καθρέφτης. Μας δείχνει χωρίς φίλτρα, χωρίς φωνές, χωρίς φώτα. Κι αν αντέξεις να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά, θα καταλάβεις πως μέσα σε κάθε σκοτάδι υπάρχει ένας μικρός σπόρος φωτός 🌱. Αυτός που φυτεύεται κάθε φορά που λες “θα τα καταφέρω” χωρίς να το πιστεύεις ακόμη.
Όταν το πρώτο φως αγγίζει τον ορίζοντα, δεν έχει αλλάξει ο κόσμος· εσύ έχεις αλλάξει. Γιατί πέρασες μια ακόμη νύχτα συνομιλώντας με τη σιωπή — και βγήκες από αυτήν λίγο πιο αληθινός, λίγο πιο ελεύθερος.
