Όταν η πόλη ησυχάζει και τα φώτα χαμηλώνουν, υπάρχει μια μικρή αλήθεια που έρχεται και κάθεται δίπλα μας. Όλοι είμαστε πιο σκληροί με τον εαυτό μας απ’ όσο θα ήμασταν ποτέ με κάποιον άλλο.
Κυνηγάμε επιτυχίες, ευκαιρίες, ανθρώπους, στόχους. Ζητάμε από τον εαυτό μας να είναι αλάνθαστος, συγκεντρωμένος, ακλόνητος. Μα καμία καρδιά δεν γεννήθηκε από ατσάλι.
Κάποιες νύχτες χρειάζεται μόνο να αφήνουμε τα πράγματα όπως είναι. Να μην ψάχνουμε λύσεις. Να μην αναλύουμε. Να μην εξηγούμε. Μόνο να καθίσουμε μέσα στη σιωπή και να ακούσουμε την αναπνοή μας. Η αληθινή δύναμη δεν είναι να αντέχεις τα πάντα. Είναι να ξέρεις πότε να ακουμπάς στο μαξιλάρι και να λες: «Αύριο. Όχι τώρα.»
