Υπάρχουν βράδια που δεν ξέρεις γιατί είσαι τόσο εξαντλημένος. Το σώμα σου έχει ξεκουραστεί, αλλά το βάρος επιμένει. Δεν είναι φυσικό. Είναι ψυχικό. Είναι τα χιλιάδες "πρέπει" που κουβαλάς μέσα σου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Οι σκέψεις που δεν πρόλαβες να αρθρώσεις. Οι αποφάσεις που ανέβαλες. Οι φόβοι που αγνόησες και οι άνθρωποι που προσποιήθηκες πως δεν σε πληγώνουν.
Και τότε, όταν όλα ησυχάζουν, η ψυχή σού ζητά εξηγήσεις. Ζητά ανάσα. Ζητά να την ακούσεις. Να της μιλήσεις.
Το σώμα ξεκουράζεται με ύπνο. Η ψυχή, όμως, θέλει κάθαρση. Θέλει παραδοχή. Θέλει μια μικρή νίκη μέσα στην ήττα. Μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε. Ένα "αρκετά" που δεν τολμήσαμε να πούμε. Και αν δεν της το δώσεις, θα σου το θυμίζει κάθε βράδυ. Όχι με λέξεις, αλλά με εκείνη την ανεξήγητη κόπωση που δεν φεύγει με ύπνο.
Ίσως γι' αυτό, μερικές φορές, φοβόμαστε τα βράδια. Γιατί μας βρίσκει γυμνούς. Και επιτέλους μας ακούμε.
