Εκατοντάδες χρόνια πριν, η αναπαραγωγή άλλαξε πολλές μορφές. Άλλα είδη προτιμούν τη σταθερότητα, άλλα την ποικιλία και μέσα σε αυτό το ζωικό βασίλειο, ο άνθρωπος ψάχνει ακόμα να βρει πού ακριβώς ανήκει.
Ας ξεκινήσουμε με τα πουλιά. Περισσότερα από 90% των ειδών φαίνονται «πιστά», χτίζοντας φωλιές και μεγαλώνουν τα μικρά τους μαζί. Μόνο που, όπως έδειξαν οι γενετικές αναλύσεις, πολλά από αυτά τα «πιστά ζευγάρια» έχουν μικρά με άλλους συντρόφους. Οπότε, κοινωνικά μονογαμικά, αλλά βιολογικά όχι και τόσο.
Αντίθετα, οι ποντικοί είναι πραγματικά αφοσιωμένοι. Όταν δεθούν, μένουν μαζί για μια ζωή, κοιμούνται αγγίζοντας ο ένας τον άλλον, μοιράζονται τη φωλιά και δείχνουν σημάδια «συντροφικής αγάπης». Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει πως αυτό σχετίζεται με ορισμένες ορμόνες που δημιουργούν δεσμό και εμπιστοσύνη.
Στον κόσμο των πρωτευόντων, τα πράγματα περιπλέκονται. Οι χιμπαντζήδες είναι ανοιχτά πολυγαμικοί, ενώ οι γορίλες έχουν έναν αρχηγό-αρσενικό και πολλές συντρόφους. Από την άλλη, οι γίββωνες επιλέγουν τη μονογαμία, ζουν σε ζευγάρια για χρόνια, τραγουδώντας μαζί το πρωί σαν να ανανεώνουν τους όρκους τους.
Και οι άνθρωποι; Βιολογικά, φαίνεται πως είμαστε κάπου στη μέση. Η εξέλιξη μάς έδωσε την ικανότητα να δημιουργούμε μακροχρόνιους δεσμούς, να φροντίζουμε από κοινού τα παιδιά μας και να επενδύουμε συναισθηματικά στις σχέσεις μας. Όμως η ποικιλία στις ανθρώπινες κοινωνίες, από μονογαμικές ως πολυγαμικές, δείχνει ότι δεν υπάρχει μία «σωστή» απάντηση. Η φύση μάς έδωσε επιλογές κι εμείς, με τη λογική ή την καρδιά μας, επιλέγουμε με ποιον τρόπο θα ζήσουμε.
