Περίπου 2,3 εκατομμύρια χρόνια πριν εμφανίστηκε στην Ανατολική Αφρική ο Homo habilis, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ο πρώτος άνθρωπος του γένους μας. Με ύψος το ανώτερο 1,20 δεν ήταν ψηλότερος από τους χιμπατζήδες, όμως ο εγκέφαλός του ήταν μεγαλύτερος. Παρουσίαζε μια αξιόλογη αύξηση στην ευφυία και στην επιδεξιότητα. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως χρησιμοποίησε εργαλεία με συστηματικό τρόπο. Μια πρώτη μορφή μαχαιριού που κατασκεύασε τον βοηθούσε να κόβει κρέας και να μοιράζεται τη τροφή του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κοινωνικοποιηθεί.
Η σεξουαλική επιλογή των θηλυκών ήταν να διαλέγουν συντρόφους που τις γοήτευαν με τα λόγια. Επομένως οι πρώτες μορφές επικοινωνίας πριν και μετά το σεξ είχαν κάνει την εμφάνισή τους, περισσότερο με άσεμνες χειρονομίες και γρυλίσματα. Δεν είναι περίεργο που η ικανότητα των αρσενικών στο «μπίρι μπίρι» ήταν σημαντικό στοιχείο αποπλάνησης των θηλυκών, άλλωστε αυτό παραμένει και ως σήμερα. Επίσης η ανάγκη επιβίωσης τόσο των ίδιων, όσο και των βρεφών, παρατηρήθηκε πως οι σεξουαλικές σχέσεις τους δεν ήταν ούτε χαοτικές, ούτε έντονα πολυγαμικές.
Και κάπως έτσι, ο Homo habilis δεν ήταν μόνο «επιτήδειος» στα εργαλεία, ήταν ίσως ο πρώτος που χάραξε και το μονοπάτι της ανθρώπινης συντροφικότητας. Γιατί πριν υπάρξει ο έρωτας όπως τον ξέρουμε, υπήρξε η ανάγκη να στηριχτούμε ο ένας στον άλλο και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για το πως είμαστε σήμερα.
