Η παρεξήγηση μεταξύ του Μάνου Λοΐζου και του Γιώργου Νταλάρα αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά περιστατικά της ελληνικής μουσικής σκηνής. Όπως αναγράφεται στο βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Τα τραγούδια γράφουν Ιστορία», οι δύο καλλιτέχνες βρέθηκαν σε δύσκολη θέση εξαιτίας μιας διαφωνίας που αφορούσε ένα τραγούδι. Το θέμα ξεκίνησε όταν ο Λοΐζος εξέφρασε την απορία του σχετικά με την προέλευση ενός συγκεκριμένου κομματιού. Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης, ο Νταλάρας αντιμετώπισε την ερώτηση του Λοΐζου ως κατηγορία, απαντώντας με την απορία: «Θες να πεις ότι το κλέψαμε το τραγούδι;». Αυτή η στιγμή, όπως αναφέρει ο Παπαδόπουλος, υπήρξε καθοριστική για τη μεταξύ τους σχέση. Οι δύο καλλιτέχνες, γνωστοί για το έργο και την προσφορά τους στην ελληνική μουσική ιστορία, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια δύσκολη κατάσταση, που, ευτυχώς, δεν επισκίασε τη μακροχρόνια συνεργασία και φιλία τους. Αυτό το περιστατικό, παρά τη βραχύβια ένταση, δεν αμαύρωσε τη φήμη του Λοΐζου και του Νταλάρα, οι οποίοι παρέμειναν αγαπητές φιγούρες στο κοινό.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος περιγράφει:
"Το τραγούδι Παποράκι του Μπουρνόβα αρχίζει με το τετράστιχο Παποράκι του Μπουρνόβα / και καρότσα της στεριάς / πόσα τάλιρα γυρεύεις στον Περαία να με πας. Αυτό το τετράστιχο το άκουσα για πρώτη φορά, από τον στιχουργό Νίκο Μάθεση ή «Τρελάκια» (έχει γράψει το περίφημο «Έδιωξα κι εγώ μια γάτα»). Μου μίλαγε σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει, για τη μικρασιατική καταστροφή –ήταν φαντάρι το ‘22-και, κάποια στιγμή μου τόνισε ότι αυτό το τραγούδι το έλεγαν οι Έλληνες στρατιώτες που λιποταχτούσαν. Πρόσθετε, επίσης και ένα δίστιχο: Στον Περαία έχω σπίτι και στο Πέραμα κυρά. Όλο αυτό το πράγμα μου άρεσε. Κράτησα αυτούς τους στίχους και πρόσθεσα κι εγώ άλλους έξι: Kάθε νύχτα στ’ όνειρό μου σεργιανάω / Άγιο-Νείλο, Κερατσίνι, Κοκκινιά / καπετάνιο χρόνια ξέρεις πως πονάω / μα δεν άνοιξες πανιά ή Καπετάνιο Αρβανίτη / καροτσέρη φουκαρά…(στον δίσκο τα έγραψα αυτά). Όταν το μελοποίησε ο Λοΐζος και το συνυπογράψαμε, καλέσαμε το Νταλάρα, στο σπίτι του Μάνου στο Χολαργό, να ‘ρθει να το ακούσει και να το κάνει πρόβα. Μόλις το ‘παιξε ο Λοΐζος στο πιάνο (εγώ τραγουδούσα «Παποράκι του Μπουρνόβα»), ο Νταλάρας άρχισε να τραγουδάει τους στίχους με άλλη, πολύ βαριά μελωδία, θέλοντας να μας δείξει ότι το τραγούδι αυτό το γνωρίζει (μάλλον από τον πατέρα του) από… αρχαιοτάτων χρόνων.
Ο Λοΐζος τσαντίσθηκε. Γύρισε και μου λέει «Δηλαδή ο Νταλάρας ισχυρίζεται ότι το τραγούδι αυτό το κλέψαμε;» «Ναι», του απάντησα γελώντας. Ο Νταλάρας θέλησε να διορθώσει τα πράγματα: «Δεν υπαινίχθηκα ότι το κλέψατε. Απλώς ότι υπήρχε ένα άλλο τραγούδι ,από παλιά, με άλλη μουσική». Το αποτέλεσμα, όμως, είχε κριθεί. Το τραγούδι δόθηκε στον Γιάννη Καλατζή."
