Ἡ παράδοση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ στὸν μεταπτωτικὸ ἄνθρωπο εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο «φανέρωση» τῆς Θεότητάς Του πρὶν ἀπὸ τὴν Σάρκωση. Γιατὶ οἱ ἐντολὲς δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς ἕνα νομικὸ κώδικα – πρὸς τὸν ὁποῖον ὅταν συμμορφωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δουλεύει στὸ «παρὰ φύσιν» θὰ ἀμοιφθεῖ μὲ τὴν σωτηρία- σὰν ἐξωτερικὴ ἐπιβράβευση τοῦ ἀγώνα του ἀλλὰ ἀποτελοῦν «προβολὴ τῆς Αἰωνιότητας στὸ γήινο ἐπίπεδο». Γι᾿ αὐτὸ ὁδηγοῦν στὴν κάθαρση καὶ «διὰ τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» στὴ «θεία μετουσία»...
