🕊️ 29 Μαΐου 2024
📍 ΟΠΑΠ Αρένα, Νέα Φιλαδέλφεια
⚽ Ολυμπιακός - Φιορεντίνα 1-0
🥇 Πρωταθλητής Ευρώπης - Conference League
💭 Δεν ήθελα να γράψω κάτι. Ήθελα να σωπάσω, αλλά...
...Αυτή η νύχτα δεν χωράει σε λέξεις. Αυτή η στιγμή είναι βαρύτερη από κάθε πρωτοσέλιδο, από κάθε ανάλυση, από κάθε νούμερο. Όμως ήμουν εκεί. Ήσουν κι εσύ. Κι έπρεπε να το πούμε. Έπρεπε να το νιώσουμε μαζί. Ο Ολυμπιακός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης. Και κανείς δεν μπορεί να το πάρει πίσω αυτό. Ποτέ.
🩸 Γεννήθηκα Ολυμπιακός.
Όχι επειδή μου το είπαν. Αλλά γιατί το ένιωσα από το πρώτο γκολ που είδα, από την πρώτη φωνή που άκουσα στην Θύρα 7, από την πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου να σφίγγει τη γροθιά του για μια νίκη, σαν να κερδίζαμε τη ζωή. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα. Είναι δεσμός αίματος. Είναι βαθιά ριζωμένη λατρεία. Είναι μνήμη, οικογένεια, παράδοση, πάθος, τιμή, τραγούδι, λύτρωση, ποίηση.
Είναι εκείνος που με έκανε να αγαπήσω, να φωνάξω, να πιστέψω, να περιμένω.
😔 Και περιμέναμε. Πολύ!
Χρόνια και χρόνια. Με πίκρες, αποκλεισμούς, αδικίες, κακές βραδιές. Κάθε αποκλεισμός μια πληγή. Κάθε απογοήτευση ένα χαραγμένο σημάδι στην καρδιά. Όμως ποτέ δεν γυρίσαμε την πλάτη. Γιατί Ολυμπιακός σημαίνει να σηκώνεσαι ξανά. Σημαίνει να ονειρεύεσαι το ακατόρθωτο και να το πιστεύεις ακόμα κι όταν γελούν μαζί σου. Σημαίνει να πιστεύεις στο θαύμα πριν καν υπάρξει.
🔥 Και το θαύμα έγινε. Στις 29 Μαΐου 2024.
Στην OPAP Arena, μπροστά σε έναν λαό που δεν έπαψε ποτέ να φωνάζει. Μπροστά σε μια iστορία που τόσα χρόνια περίμενε να γραφτεί. Μπροστά σε έναν ουρανό που άναψε κόκκινος και μας σκέπασε σαν πατρικό χέρι.
Ήταν το 116’. Μια σέντρα, μια κεφαλιά του Αγιούμπ Ελ Κααμπί, ένα γκολ που λύτρωσε γενιές. Κι η φωνή έσπασε. Ο σπίκερ δεν μιλούσε, έκλαιγε. Εμείς δεν ουρλιάζαμε, λυγίζαμε. Όχι από πόνο πια. Από την απόλυτη χαρά. Από τη συνειδητοποίηση πως το ζήσαμε, το πήραμε, το σηκώσαμε.
🏆 Αυτό το τρόπαιο δεν το σήκωσε μόνο ο Φορτούνης.
Το σήκωσαν όλοι όσοι πήγαν στο Καραϊσκάκη τις Κυριακές, με βροχή, με ήττα, με γκρίνια, αλλά ήταν εκεί. Το σήκωσε ο πιτσιρικάς που είδε το πρώτο του ματς φέτος. Το σήκωσε ο παππούς που θυμόταν τον Μουράτη, τον Σιδέρη, τον Τριαντάφυλλο. Το σήκωσαν τα αδέρφια μας που δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτή τη νύχτα. Αυτή δεν ήταν μια νίκη. Ήταν δικαίωση. Ήταν αναγνώριση. Ήταν ολόκληρη η ζωή μας.
🗣️ "Γιατί κλαις ρε μάγκα; Είναι απλά μπάλα."
Έτσι μου είχε πει κάποιος, κάποτε. Όχι ρε! Δεν είναι απλά μπάλα. Είναι η φωνή του πατέρα μου στα γκολ. Είναι οι Κυριακές που όλος ο κόσμος σταματούσε για να παίξει ο Ολυμπιακός. Είναι τα κασκόλ και τα πανό στα κάγκελα. Είναι τα Ευρωπαϊκά βράδια που ήξερα πως μπορεί να χάσουμε, αλλά ήθελα να είμαι εκεί. Είναι τα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό για να δω για 90 λεπτά τις έντεκα ερυθρόλευκες φανέλες. Είναι το σάλπισμα του Αττίλιο (και πλέον του Νικόλα) για να φωνάξω ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και να ακουστώ ως τα πέρατα της Γης.
Και στο φινάλε, είναι το δάκρυ μου όταν το 1-0 γράφτηκε και κατάλαβα ότι ό,τι έζησα, ό,τι πόνεσα, ό,τι αμφισβήτησα, βρήκε το νόημά του.
👨👩👦 Ήμασταν όλοι εκεί.
Ο πατέρας με τον γιο του. Ο παππούς με το τρανζιστοράκι. Η μάνα που δεν το παραδέχεται αλλά βλέπει τα ματς από την κουζίνα. Τα παιδιά που χάθηκαν, αλλά τους ένιωθες δίπλα σου όταν σήκωσες τα χέρια στον ουρανό για να πανηγυρίσεις. Ο άγνωστος που σε αγκάλιασε χωρίς να σε ξέρει. Γιατί ήμασταν το ίδιο.
❤️ Δεν ξέρω αν θα ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ άλλη τέτοια νύχτα.
Αλλά κι αν δεν υπάρξει…ήμασταν εκεί. Ήμασταν ζωντανοί. Ήμασταν Ολυμπιακοί.
Για πάντα...
