Άρθρο του Χρήστου Κοπελούζου
Παράξενος ο τίτλος, το καταλαβαίνω, αλλά πάντα τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους και εξηγούμαι αμέσως. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με άλλες ομάδες και τους οργανωμένους οπαδούς τους, αλλά στον Ολυμπιακό, ο φίλαθλος-οπαδός, πληρώνει από την τσέπη του την αγάπη του για την ομάδα. Τουλάχιστον το 95%. Μία έκδρομή σε μια ξένη χώρα δεν είναι και το πιο απλό πράγμα. Πολλές ώρες αναμονή σε αεροδρόμια, χιλιόμετρα περπάτημα, ορθοστασία και όλα αυτά γιατί; Για να δεις την αγαπημένη σου ομάδα 2 ώρες να παίζει μπάλα. Αν αυτό δεν λέγεται έρωτας, αγάπη, καψούρα, τρέλα, τότε πως ονομάζεται; Όσο για το οικονομικό; Αφήστε το καλύτερα. Τεράστια η θυσία, ειδικά αν υπάρχει από πίσω και οικογένεια, παιδιά κλπ.
Λυόν - Ολυμπιακός
Για να σας δώσω να καταλάβετε με απλά νουμεράκια, θα σας πω ότι για το ταξίδι στη Γαλλία και με κλεισμένα εισιτήρια 10 ημέρες πριν από τη σέντρα, χρειάστηκε να καταβληθούν 2.200 ευρώ στο πρακτορείο που οργάνωσε την εκδρομή. Το πακέτο περιελάμβανε τα αεροπορικά για 2 άτομα και δύο διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο, περίπου της πλάκας, 25 χλμ. από το γήπεδο. Τα ταξί στη Γαλλία απλά πανάκριβα (πάλι καλά που το καταλάβαμε γρήγορα και μας έσωσε η Uber), ενώ για να φας κάτι απλό, έπρεπε να βάλεις βαθειά το χέρι στην τσέπη. Λόγω του γεγονότος ότι έχω πάει εκατοντάδες εκδρομές για την ομάδα, εντός και εκτός Ελλάδας, τολμώ να πω, χωρίς ίχνος έπαρσης, ότι αυτοί οι 1.200 που πήγαν στη Λυόν είναι ήρωες (άντε να μη βάλω εμένα στην εξίσωση). Γιατί; Διότι εκτός από το οικονομικό σκέλος και την όποια ταλαιπωρία, αυτή την εποχή η ομάδα δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο. Το αντίθετο θα έλεγα. Φανταστείτε λοιπόν για τι τρέλα μιλάμε...
Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για την ημέρα του αγώνα, ενώ αυτό που δεν είχα υπολογίσει, ήταν η λευκή απεργία των εργαζομένων στο "Ελευθέριος Βενιζέλος". Τι τελικά σήμαινε αυτό; 50 λεπτά καθυστέρηση (15:10 ήταν η ώρα αναχώρησης), ενώ το meeting point για να μπούμε στα λεωφορεία και να πάμε στο γήπεδο ήταν το αργότερο 19:15. Τελικά ξεκινήσαμε στις 16:00 και με την αλλαγή της ώρας φτάσαμε Δόξα Τω Θεώ στη Γαλλία στις 17:45. Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, τρέξαμε πανικόβλητοι μαζί και με άλλους σύγγαυρους να βρούμε ταξί, να πάμε για check in στο ξενοδοχείο και από εκεί κατευθείαν στο meeting point, περίπου 5 χλμ. από το γήπεδο. Αυτό ήταν το σχέδιο. Σύντομα όμως καταλάβαμε ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τα πλάνα μας, καθώς η κίνηση στους δρόμους ήταν πρωτοφανής. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άρχισε το στρες, ο ιδρώτας, τα αχ και τα βαχ, και το κλασικό "ήρθαμε στη Γαλλία και δεν θα δούμε θρύλο;". Σημαντική λεπτομέρεια: Σε περίπτωση που δεν προλαβαίναμε το ραντεβού στο meeting point, τότε δεν θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το γήπεδο (εντολή της γαλλικής αστυνομίας). Τότε λοιπόν και λίγο πριν αποφασίσω να ανοίξω την πόρτα του ταξί και να αρχίσω να τρέχω με τα πόδια προς άγνωστες κατευθύνσεις, μου ήρθε η ιδέα που μας έσωσε.
"Ταξιτζή κράτα τις βαλίτσες, πήγαινέ μας στο meeting point και έλα πάρε μας στο τέλος του ματς να πάμε για check in στο ξενοδοχέιο". Ναι, αυτή ηταν η ιδέα. Ένας άγνωστος άνθρωπος, σε μια ξένη χώρα, κράτησε τα πράγματά μας και δεσμεύτηκε, αφού ανταλλάξαμε τηλέφωνα, να έρθει να μας πάρει μετά τον αγώνα (φυσικά υπήρξε και δωράκι). Φτάνοντας στο γήπεδο και ενώ το ψιλόβροχο είχε κάνει την εμφάνισή του, βρεθήκαμε μπροστά σε τεράστιες ουρές. Η Γάλλοι αστυνομικοί έκαναν σωματικούς ελέγχους λες και είχαν απέναντί τους τον Μπιν Λάντεν. Τόσα χρόνια στα γήπεδα και αυτό το πράγμα δεν μου είχε ξανατύχει. Σε όλα αυτά, προσθέστε και το γεγονός ότι δεν μας άφησαν να κρατήσουμε ούτε τις τσάντες που είχαμε. Είχαν στήσει μια τέντα και όποιος είχε τσάντα ώμου ή οτιδήποτε σχετικό, έπρεπε να τα αφήσει έξω από το γήπεδο. Κάντε το εικόνα! Ο ταξιτζής είχε τις βαλίτσες μας και οι τσάντες με τα προσωπικά μας αντικείμενα βρίσκονταν πλέον εκτός γηπέδου.
Εν πάση περιπτώση μπήκαμε στο γήπεδο και αρχίσαμε το κλασικό ζέσταμα των φωνητικών μας χορδών. Ο Νίκος σάλπισε με την τρομπέτα του και η ιαχή Ολυμπιακός ακούστηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτή είναι η στιγμή που τα ξεχνάς όλα. Αυτή είναι η στιγμή που όλα γίνονται ερυθρόλευκα και αναλαμβάνεις την αποστολή να οδηγήσεις με τη φωνή σου την ομάδα στη νίκη. Άλλες φορές το καταφέρνεις και άλλες όχι. Όταν δεν το καταφέρνεις, το ταξίδι της επιστροφής δεν είναι εύκολο. Όταν το καταφέρνεις όμως, νομίζεις ότι το αεροπλάνο το πετάς εσύ. Την Πέμπτη το βράδυ δεν το καταφέραμε. Στη Σουηδία, στο Βουκουρέστι και στο Πόρτο όμως θα πάμε για να προσπαθήσουμε πάλι. Αυτή η προσπάθεια δεν θα σταματήσει ποτέ για όσο μας επιτρέπει το σώμα μας. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε πάντα μεγάλες απαιτήσεις από τους παίκτες, τους προπονητές, τη διοίκηση. Ο δαφνοστεφανωμένος δεν είναι ένα λογότυπο. Είναι ένα έμβλημα ζωντανό που περιέχει όνειρα, θυσίες, απώλειες, χαρές, λύπες. Περιέχει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και αυτά πρέπει να τα σέβονται όλοι αυτοί που έχουν την τιμή να φοράνε την ερυθρόλευκη.
Το αποτέλεσμα του αγώνα το γνωρίζετε όλοι. Το αν παίξαμε καλά ή όχι, επίσης το γνωρίζετε. Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο μήπως και διαβαστεί και από αυτούς που πρέπει. Ναι, σωστά μαντέψατε. Οι παίκτες είναι αυτοί που πρέπει να το διαβάσουν, ο προπονητής και γενικότερα όλος ο οργανισμός, πρέπει να το διαβάσει. Σε αυτές τις εποχές, τέτοια ταξίδια θεωρούνται πολυτέλεια. Θα μου πεις, ας μην πήγαινα. Όχι φίλε μου. Αυτό ξεπερνάει τις ανάγκες της καθημερινότητάς μου. Σου μίλησα για αγάπη, έρωτα, τρέλα. Αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ εύκολα, είναι η απογοήτευση που παίρνω όταν η ομάδα δεν έχει καλή απόδοση. Και τον τελευταίο καιρό η ομάδα δεν παίζει καλά, εμείς όμως είμαστε μόνιμα στα γήπεδα. Για τέτοια αγάπη μιλάμε. Λίγο από όλο αυτό που αισθάνομαι να είχαν οι παίκτες...
Υ.Γ. 1 - Θεωρώ πως αυτό το άρθρο, λίγο πολύ, μας εκφράζει όλους, είτε είμαστε από αυτούς που πάμε στο γήπεδο, είτε βλέπουμε τα παιχίδια στην τηλεόραση.
Υ.Γ. 2 - Αν αναρωτιέστε αν πέρασα καλά, η απάντηση είναι πως πέρασα υπέροχα. Είχα εξαιρετική παρέα και είδαμε Ολυμπιακό. Λίγο το λες αυτό;
Υ.Γ. 3 - Ραντεβού σήμερα στις 6 με τον Ατρόμητο. Τώρα μας έχει ανάγκη η ομάδα περισσότερο από ποτέ!
