Γράφω και σβήνω εδώ και ώρα. Φυσικά είμαι μουδιασμένος με το αποτρόπαιο έγκλημα (μένει να αποδειχθεί και στο δικαστήριο) της "μάνας" Πυσπιρίγκου. Εγώ όμως δεν θέλω τώρα να γράψω για αυτήν. Θέλω να γράψω για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Τους γονείς γενικότερα ρε παιδί μου. Και θέλω να τα γράψω όσο πιο απλά γίνεται. Καφενειακά ας πούμε...
Όχι κύριοι και κυρίες!!! Δεν είμαι από αυτούς που θα βάλω σε μια ζυγαριά την αγάπη της μάνας και του πατέρα. Ποιος αγαπάει ποιο πολύ το παιδί του από τον άλλο. Έχει κανείς από εμάς τους γονείς, μεζούρα αγάπης; Υπάρχει μωρέ μονάδα μέτρησης αγάπης; Η αγάπη αποδεικνύεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο με πράξεις. Στα λόγια είμαστε όλοι πρώτοι. Βαρέθηκα να ακούω ότι η αγάπη της μάνας προς το παιδί της είναι τόσο μεγάλη (μεγαλύτερη από του πατέρα), λόγω του γεγονότος ότι το είχε μέσα της εννέα μήνες. Ότι έμαθε από το πρώτο λεπτό να ζει μαζί του. Ότι αναπτύσσεται μια τελείως διαφορετική σχέση από ότι του παιδιού με τον πατέρα. Βαρέθηκα να ακούω ότι ο υιός πρέπει να έχει πρότυπο τον πατέρα. Μπα; Δηλαδή εάν ο πατέρας είναι ρεμάλι, πρέπει το παιδί να έχει αυτόν για πρότυπο; Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη αγάπης ή ο κάθε ένας από εμάς αγαπάει με τον τρόπο του;
Κάθε ημέρα ακούμε τρομακτικά πράγματα. Μάνα σκότωσε το παιδί της, πατέρας σκότωσε το παιδί του. Όλοι μας, στο άκουσμα της είδησης, τσαντιζόμαστε και ετοιμαζόμαστε για λαϊκά δικαστήρια. Οι περισσότεροι από εμάς, νοερά. Γιατί όπως συμβαίνει πάντα με όλες τις φρικαλέες ειδήσεις, τελικά όλα ξεχνιούνται. Όλοι επανερχόμαστε, με μαγικό τρόπο, στην κανονικότητα. Σε αυτό που εμείς θεωρούμε κανονικότητα.
Κατηγορία διαζύγιο - Για πάμε λίγο να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε:
1) Βάλαμε ποτέ μπροστά το παιδί μας στην διάρκεια ενός διαζυγίου;
2) Προσπαθήσαμε ποτέ να τιμωρήσουμε τον/την σύζυγό μας, βάζοντας μπροστά το παιδί μας;
3) Βάλαμε ποτέ λόγια στο παιδί μας για να το στρέψουμε εναντίον του/της συζύγου μας;
4) Διαβάσαμε ποτέ στο παιδί μας δικόγραφα για να το "ποτήσουμε" με την ιδέα του κακού μπαμπά / της κακιάς μαμάς;
5) Προσπαθήσαμε ποτέ, μέσα από την εμπειρική πονηριά μας, να "περάσουμε πληροφορίες" στο ίδιο μας το σπλάχνο, για να βλάψουμε τον/την σύζυγό μας;
6) "Εξαφανίσαμε" ποτέ το παιδί μας από τον πατέρα του (ή από τη μητέρα του σε σπάνιες περιπτώσεις), μέχρι αυτός να πληρώσει την διατροφή;
Πόσα ερωτήματα θέλετε να γράψω ακόμα; Νομίζω αυτά αρκούν για να τα απαντήσει ο καθένας κάνοντας σύσκεψη με τον εαυτό του. Επέλεξα αυτού του είδους τις ερωτήσεις διότι τα τελευταία (αρκετά) χρόνια είναι της μόδας τα διαζύγια, παρά οι γάμοι. Και σε πολλές πολλές περιπτώσεις μπαίνουν τα παιδιά μπροστά...Μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε κανέναν από τον κύκλο σας που να σας έχει διηγηθεί βιώματα που άπτονται των ερωτημάτων; Ο νοών νοείτω...
Όποιος από εμάς λοιπόν απάντησε με απόλυτη ειλικρίνεια στα παραπάνω ερωτήματα και βρήκε τον εαυτό του άσπιλο και αμόλυντο, έχει καλώς. Όποιος όμως από εμάς, έχει προβεί σε πράξεις, που τελικά έβλαψαν έστω και στο ελάχιστο την ψυχική υγεία του παιδιού μας, να βγάλει τον σκασμό. Υπάρχει και ο ψυχικός θάνατος για ένα μικρό παιδί ειδήμονες, που πολλές φορές τον προκαλεί ο μπαμπάς και η μαμά για πολλούς και διάφορους λόγους. Εγωϊσμός, έλλειψη παιδείας, εκδικητικότητα. Τέσσερις λέξεις που μπορούν να "σκοτώσουν"...
Κυρίες και κύριοι, μαμάδες και μπαμπάδες, η αγάπη καθημερινά πρέπει να αποδεικνύεται. Όχι με λόγια!!! Με πράξεις!!!
