Είναι φορές που κοιμόμαστε «κανονικά» αλλά ξυπνάμε με την ψυχή βαριά, με μάτια θολά, και έναν καφέ που δεν μας ξυπνά. Αυτή η κούραση, όμως, δεν έχει να κάνει με το σώμα. Είναι η κούραση που δεν φαίνεται, εκείνη που κάθεται στους ώμους μας σαν βάρος που δεν μπορεί να μετρηθεί με ιατρικά όργανα.
Μια σκέψη, μια σχέση που σε τραβάει πίσω, μια δουλειά που στραγγίζει κάθε σταγόνα δημιουργικότητας. Και ξαφνικά, ενώ δεν κουβάλησες τίποτα, νιώθεις εξαντλημένος. Δεν μπορείς να πεις γιατί, αλλά νιώθεις.
Μήπως τελικά το σώμα κουβαλάει όσα δεν τολμά να φωνάξει η ψυχή;
🌙 Είναι αυτή η κούραση που σε κάνει να κοιτάς το ταβάνι στις 3 το πρωί. Και να αναρωτιέσαι αν υπάρχει τρόπος να ξεκουραστείς χωρίς να κοιμηθείς, χωρίς να τρέξεις, χωρίς να φύγεις. Μόνο να ησυχάσεις.
🧠 Ίσως τελικά η λύση να είναι στο να ακούσουμε τον εαυτό μας. Όχι τι λέει. Αλλά τι κρατάει μέσα του και δεν λέει.
