📅 Δεκαετίες ’60 έως ’90
🏛️ Από τα σινεμά «Αστέρια» και «Ρεξ» μέχρι τις υπαίθριες προβολές στα θερινά
🍿 Το Σάββατο το βράδυ ήταν ιερό: σινεμά και σουβλάκι
🎥 Όταν ο κινηματογράφος ήταν κοινωνικό γεγονός
Πριν τα multiplex και τα Netflix, ο κινηματογράφος στην Ελλάδα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από απλή ψυχαγωγία. Ήταν συνήθεια, έξοδος, ακόμη και τελετουργία. Από τις λαμπερές πρεμιέρες της Αλίκης στο «Αττικόν» μέχρι τις καρέκλες σκηνοθέτη στα θερινά με γιασεμιά, η εμπειρία του σινεμά είχε το δικό της χρώμα και μυρωδιά.
🏛️ Τα σινεμά της γειτονιάς: Η καρδιά του λαού
Κάθε γειτονιά είχε το δικό της σινεμά. Στα Πατήσια, το «Αελλώ». Στη Νέα Σμύρνη, το «Σπόρτινγκ». Στον Πειραιά, το «Σινεάκ». Χώροι που ένωναν γενιές, κοινωνικές τάξεις και διαθέσεις.
Και όταν ερχόταν καλοκαίρι, τα χειμερινά έπεφταν σε ύπνο και τα θερινά σινεμά έπαιρναν ζωή. Με ήχους τζιτζικιών, μυρωδιά από βασιλικό και φως από τα αστέρια, η εμπειρία γινόταν μοναδική.
🍿 Το τελετουργικό της εξόδου
Πρώτα η στάση στο κυλικείο. Μετά η σειρά για εισιτήριο. Το αναψυκτήριο είχε πάντα λουκούμι ή σοκοφρέτα, και ο ήχος της μπομπίνας από το δωμάτιο προβολής ήταν σχεδόν νανούρισμα.
Οι πιο θαρραλέοι καθόντουσαν στις μπροστινές σειρές. Οι ρομαντικοί προτιμούσαν τις πίσω – για «κρυφές αγκαλιές». Και οι ηλικιωμένοι δεν έχαναν ποτέ τις ελληνικές ταινίες με τον Κωνσταντάρα ή τη Βουγιουκλάκη.
🔚 Το τέλος μιας εποχής
Με τα χρόνια, τα σινεμά της γειτονιάς άρχισαν να κλείνουν. Η τηλεόραση, τα DVD και αργότερα το διαδίκτυο, έσβησαν τα φώτα της μεγάλης οθόνης. Πολλά σινεμά έγιναν σούπερ μάρκετ, άλλα πολυκατοικίες. Κάποια όμως – λίγα, αλλά ανθεκτικά – επιβιώνουν ακόμη, θυμίζοντας μας τι σημαίνει να βλέπεις ταινία όχι μόνο με τα μάτια, αλλά με την καρδιά.
