Υπάρχει κάτι βαθιά συγκινητικό στη διαπίστωση πως πίσω από κάθε λογοτεχνικό ήρωα, φωλιάζει μία ανθρώπινη πληγή. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αντλήσει έμπνευση από προσωπικά τραύματα, ιστορικές καταστροφές ή κοινωνικές αδικίες και με αυτά τα βιώματα, έπλασαν χαρακτήρες που όχι μόνο μας συγκίνησαν, αλλά μας υπενθύμισαν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Η γραφή για πολλούς δεν είναι απλώς δημιουργία, είναι η θεραπεία της ψυχής.
Όταν η ιστορία πονά, η γραφή μιλά
- Τζόρτζ Όργουελ: Υπήρξε μαχητής στον Ισπανικό εμφύλιο, πολέμησε και τραυματίστηκε. Στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία(1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του. Άλλο ένα εμβληματικό του έργο 1984 γεννήθηκε από τη φρίκη του αυταρχισμού, χαρίζοντας μας τον Γουίνστον, έναν ήρωα που παλεύει για την αλήθεια σε έναν κόσμο ψεύδους
- Ο Έλι Βίζελ: Επιζών του Ολοκαυτώματος, μεταμόρφωσε το αβάσταχτο προσωπικό του βίωμα στο συγκλονιστικό βιβλίο Η Νύχτα. Μέσα από την αφήγησή του, ο ήρωάς του δεν είναι μόνο αυτόπτης μάρτυρας της φρίκης, αλλά και φωνή όλων όσοι χάθηκαν σιωπηλά
- Λουίζ Σαπουλβεδα: Υπήρξε πολιτικός κρατούμενος στη Χιλή. Η αγάπη του για την ελευθερία και η σχέση του με τη φύση και την απώλεια αντικατοπτρίζονται στους χαρακτήρες του, σιωπηλοί, αλλά βαθιά γενναίοι, όπως στο μυθιστόρημα Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει
- Άννα Φρανκ: Η Άννα, αν και παιδί, χρησιμοποίησε τη γραφή ως καταφύγιο. Το ημερολόγιό της δεν ήταν απλώς καταγραφή γεγονότων· ήταν τρόπος να αντέξει τον φόβο, τη μοναξιά και το βάρος του πολέμου. Η γραφή τής έδωσε φωνή, σε μια εποχή που όλα γύρω της προσπαθούσαν να την κάνουν να σωπάσει. Παρόλο που δεν έγραψε λογοτεχνία με τη ευρύ έννοια, έγινε σύμβολο της δύναμης του λόγου απέναντι στην ιστορική φρίκη.
Μερικές από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες γράφτηκαν με μελάνι που έσταζε από προσωπικά δάκρυα. Κι ίσως, αυτή είναι η πραγματική μαγεία της λογοτεχνίας: να μεταμορφώνει τον πόνο σε κατανόηση και τις πληγές σε γέφυρες που μας ενώνουν.
«Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα, την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο, που έκανε τη ζωή μου μια μακριά νύχτα επτά φορές σφραγισμένη».
