Αφιέρωμα στον σύγχρονο άντρα που τόλμησε να αγαπήσει είναι το νέο τραγούδι του εξαιρετικού τραγουδιστή Θοδωρή Καζάκου με τίτλο "Μέσα σε μαύρο κύμα".
Σε μια εποχή που οι σχέσεις μοιάζουν με λαβύρινθο —
όπου οι άνθρωποι είναι πιο κοντά από ποτέ, αλλά συναισθηματικά απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους —
κυκλοφορεί από την Aspect4music το νέο τραγούδι "Μέσα σε Μαύρο Κύμα".
Είναι αφιερωμένο σε εκείνον τον άντρα που ερωτεύτηκε χωρίς δικλείδες ασφαλείας.
Που πόνεσε χωρίς να φωνάξει.
Που έμεινε μόνος του μέσα σε ένα συναισθηματικό σκοτάδι — και αντί να μισήσει, έγραψε.
Οι δημιουργοί:
- Μουσική: Χρήστος Κοπελούζος
- Στίχοι: Απόστολος Πεντσίδης
- Ερμηνεία: Θοδωρής Καζάκος
- Παραγωγή & Κυκλοφορία: Aspect4Music
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Μπουζούκι, ακουστικές κιθάρες: Αλέξανδρος Ψωμόπουλος
Πιάνο, πλήκτρα: Σάκης Σάρακας
Ντράμς: Manos
Ηλεκτρικές κιθάρες: Χρήστος Κοπελούζος
Μπάσο: Αντόν Κουζμίτσεβ
“ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΚΥΜΑ”
Αυτό το τραγούδι φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα αφιέρωμα στο σύγχρονο άντρα.
Αυτόν τον άντρα μπορείς να τον δεις στη δουλειά.
Στο δρόμο.
Στο φανάρι δίπλα σου, μέσα στο αυτοκίνητο.
Ήρεμο. Ευγενικό.
Πρόσχαρο, ευχάριστο στην παρέα του…
Να κάνει χιούμορ. Να έχει πάντα μια λύση για τους άλλους.
Να στέκεται σαν να μην τον αγγίζει τίποτα.
Να σχεδιάζει το μέλλον με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και να σε παρασύρει μαζί του.
Όλοι τον θεωρούν δυνατό.
Μα κανείς δεν ξέρει τι γίνεται όταν σβήσουν τα φώτα.
Τότε, αυτός ο ίδιος άντρας κάθεται στο σκοτάδι.
Και όλα του πέφτουν πάνω του.
Όχι, δεν μιλάμε για έναν απλό χωρισμό.
Ούτε για μια απλή στενοχώρια.
Μιλάμε για υπαρξιακό σοκ.
Για συναισθηματική κατάρρευση.
Για σύνδρομο στέρησης — όχι από ουσία, αλλά από άνθρωπο.
Κι όμως δεν θα το μάθεις ποτέ.
Γιατί δεν θα το πει σε κανέναν.
Γιατί είναι άντρας.
Και όταν είσαι άντρας — ειδικά μετά από κάποια ηλικία —
δεν σου επιτρέπεται να πονάς.
Ο πόνος σου θεωρείται αδυναμία.
Το δάκρυ σου, ντροπή.
Η ευαισθησία σου, γελοία.
Η κοινωνία δεν αντέχει να βλέπει έναν άντρα ευάλωτο.
Γι’ αυτό και σε μαθαίνει από μικρό
να μη μιλάς.
Να μην εκτίθεσαι.
Να μη ζητάς βοήθεια.
Κανείς δεν θέλει να ξέρει τον πόνο σου, αν έχει γυναικείο όνομα.
«Πήγαινε βρες μια άλλη», σου λένε.
«Μην το κάνεις θέμα».
«Μη γίνεσαι ρεζίλι».
Μα η καρδιά δεν έχει κουμπί.
Ούτε ημερομηνία λήξης.
Μέσα του, αυτός ο άντρας σπαράζει.
Δεν μπορεί να φάει. Δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Δεν μπορεί να αναπνεύσει.
Κι όμως θα πάει στη δουλειά του.
Θα είναι συνεπής. Θα χαμογελάσει. Θα κάνει αστεία.
Γιατί έτσι του έμαθαν.
Να μην επιβαρύνει κανέναν.
Να καταπίνει.
Να σωπαίνει.
Να αντέχει.
Και ξέρεις τι τον πονάει πιο πολύ;
Όχι η απώλεια.
Όχι η προδοσία.
Αλλά το ότι κανείς δεν τον βλέπει.
Ότι ο πόνος του είναι αόρατος.
Ότι αν τολμήσει να τον δείξει, θα τον χλευάσουν.
«Καλά, σε αυτήν ακόμα είσαι κολλημένος;»
«Σιγά μωρέ, άντρας είσαι!»
Μα εκείνος δεν θέλει λύσεις.
Δεν θέλει "μία άλλη".
Δεν θέλει καν να γυρίσει πίσω εκείνη.
Θέλει μόνο να του επιτραπεί να πενθήσει.
Να νιώσει.
Να είναι άνθρωπος.
Και τότε, γράφει:
"Ο πόνος είναι αβάσταχτος, τόσος που δεν μετριέται
Και το μυαλό αμίλητο, η σκέψη δεν κουνιέται
Το σώμα είναι παράλυτο, δεν κάνει ούτε βήμα
Κι η λογική ναυάγιο, μέσα σε μαύρο κύμα..."
Αυτό δεν είναι απλώς τραγούδι.
Είναι ερωτική μαρτυρία χωρίς προσχήματα.
Είναι φωνή για όλους εκείνους που έμαθαν να σιωπούν.
To "Μέσα σε Μαύρο Κύμα"
Δεν είναι για τα ραδιόφωνα.
Είναι για τις νύχτες που δεν κοιμάσαι.
Για τους άντρες που αγαπούν και δεν το λένε.
Για τις γυναίκες που κάποτε ένιωσαν να τις αγαπά κάποιος έτσι — και το ξέχασαν.
Και πάνω απ’ όλα:
Είναι μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αντρικό από έναν άντρα που τόλμησε να νιώσει.
