Tου Χρήστου Κοπελούζου...για τον μικρό φίλο του, Αλέξανδρο και την ηρωΐδα Βασιλική
Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος...με happy end (γίνονται και αυτά)!
"Ο αχάριστος ηθοποιός"
Σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, ζούσε ένας ηθοποιός που ονομαζόταν Πέτρος, ένας φτωχός άνθρωπος που έμενε με την οικογένειά του σε ένα μικρό διαμέρισμα. Ήταν καλός οικογενειάρχης, ενώ από μικρός, ονειρευόταν να παίξει στο θέατρο. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν έλεγαν ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο, ένα ακατέργαστο διαμάντι, αλλά δεν είχε τις ευκαιρίες να εκφράσει την αγάπη του για την υποκριτική. Στον δρόμο του βρέθηκαν αρκετοί που του έταξαν, αλλά δεν...
Ο καιρός περνούσε και όλα έμεναν στάσιμα. Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Ένα βράδυ, ο Πέτρος είδε μια παράσταση στο τοπικό θέατρο. Ήταν ένας χώρος αρκετά μικρός που χωρούσε ίσα με 90 ανθρώπους. Η παράσταση ήταν υπέροχη και ο Πέτρος έμεινε μαγεμένος. Φαντάστηκε τον εαυτό του να αποτελεί μέρος της. Ταξίδευε με το μυαλό του και δημιουργούσε τις δικές του εικόνες, τα δικά του σενάρια.
Μετά την παράσταση, αποφάσισε να πάει πίσω, στα καμαρίνια των ηθοποιών. Τους κοίταζε με δέος και με αρκετή ντροπή. Είχε το "πεινασμένο μάτι" που λέμε και παράλληλα την πελώρια ανάγκη να πετύχει. Να φτάσει ψηλά. Να κάνει το μεγάλο του όνειρο πραγματικότητα.
Εκεί, υπήρχε και ένας ηθοποιός, ο Αλέξανδρος, ένας ευγενικός, καλοσυνάτος άνθρωπος και συνάμα ιδιοκτήτης του θεάτρου. Ο Αλέξανδρος άκουσε την ιστορία του Πέτρου και μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας του είπε ότι θα τον ήθελε στο θέατρό του. Ο Πέτρος πέταξε από χαρά. Του δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία που πάντα ονειρευόταν. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου. Ήταν τέτοια η χαρά του που ήταν αδύνατον να ησυχάσει.
Με τον Αλέξανδρο ταίριαξαν αμέσως και έγινε κάτι σαν προστατευόμενός του. Οι πρόβες ήταν πολλές και δύσκολες. Ο Πέτρος άκουγε με ευλάβεια τις συμβουλές όλων αυτών που ήξεραν κάτι παραπάνω. Δούλευε σκληρά μέρα και νύχτα, ώσπου έφτασε η στιγμή της πρώτης παράστασης, κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη. Το άγχος είχε αγκαλιάσει όλους τους συντελεστές. Βλέπετε, ήταν η πρώτη παράσταση της χρονιάς. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Πέτρου να καταπλήξει τα πλήθη. Τόσες πρόβες είχε κάνει και τα κείμενα τα είχε μάθει απ' έξω και ανακατωτά.
Λίγη ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη της παράστασης και ενώ άπαντες βρίσκονταν στα καμαρίνια, ο Αλέξανδρος διαπίστωσε ότι από τις 90 θέσεις, οι 75 ήταν κενές. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε. Δεν ανησύχησε για τον εαυτό του ή για την επιχείρηση τόσο, όσο για τον Πέτρο. Τον φίλο του. Πως άραγε θα αισθανόταν τη στιγμή που θα πατούσε το σανίδι και θα έβλεπε τόσες άδειες καρέκλες; Ήταν αυτό που περίμενε μια ολόκληρη ζωή.
Ξαφνικά μια τρελή ιδέα του ήρθε στο μυαλό και αμέσως, χωρίς να χάσει χρόνο φώναξε την βοηθό του. "Βασιλική" της είπε. "Βγες στο δρόμο και δώσε 20 ευρώ σε όποιον άνθρωπο συναντήσεις μπροστά σου, με τον όρο να έρθει να παρακολουθήσει την παράσταση και μη σταματήσεις μέχρι να γεμίσει το θέατρο". Η Βασιλική στην αρχή απόρησε, όμως δεν μπορούσε να μην εκτελέσει την προσταγή του Αλέξανδρου. Ο χρόνος περνούσε και έπρεπε να δράσει αστραπιαία. Όπερ και εγένετο. Μέσα σε διάστημα 45 λεπτών το ¨θαύμα" είχε γίνει. Το θέατρο είχε γεμίσει ασφυκτικά. Ο κόσμος χειροκροτούσε και το σημαντικότερο ήταν ότι ο Πέτρος δεν είχε πάρει χαμπάρι.
Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία και όλοι στο τέλος ήταν ευτυχισμένοι. Ο Πέτρος έκλεγε από χαρά, ενώ σε κάποια στιγμή ενθουσιασμού, έσκυψε και φίλησε το χέρι του Αλέξανδρου. "Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένε μου φίλε" του είπε. Ο Αλέξανδρος δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή τα χρήματα που έχασε. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν διπλά χαρούμενος με την ευτυχία του φίλου του.
Τη νύχτα εκείνη παίχτηκαν δύο παραστάσεις. Μία για το κοινό και μία για δύο ψυχές. Και οι δύο είχαν έναν κοινό παρανομαστή. Την αγάπη. Αγάπη για την τέχνη, αγάπη για την φιλία.
Ο Πέτρος δούλεψε σκληρά και σύντομα έγινε ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς του θεάτρου. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ περήφανος για αυτόν. Τον θεωρούσε πλέον σαν αδερφό του. Τον βοήθησε να γίνει ένας επιτυχημένος ηθοποιός και του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει το όνειρό του.
Μετά από πολλά χρόνια, ο Πέτρος έγινε ένας από τους πιο διάσημους ηθοποιούς της Ελλάδας. Είχε κερδίσει πολλά βραβεία και έπαιξε σε πολλές επιτυχημένες παραστάσεις. Ωστόσο, χωρίς να το καταλάβει, είχε αλλάξει. Είχε γίνει αλαζόνας και υπερήφανος. Είχε ξεχάσει από πού ξεκίνησε και ποιος ήταν αυτός που του έδωσε την ευκαιρία να γίνει ηθοποιός. Μια μέρα, ο Πέτρος είδε τον Αλέξανδρο στο θέατρο. Ο Αλέξανδρος τον πλησίασε και του είπε ότι ήταν περήφανος γι' αυτόν. Ο Πέτρος όμως τον αγνόησε. Ο Αλέξανδρος στεναχωρέθηκε πολύ. Είχε χάσει τον φίλο που τόσο αγαπούσε. Ο Πέτρος συνέχισε να ζει τη ζωή του ως ένας επιτυχημένος ηθοποιός. Πλέον είχε χρήματα και δόξα. Δεν του έλειπε τίποτα. Ωστόσο, μέσα του, η αχαριστία τον καταδίωκε. Όχι, δεν έγινε ξαφνικά κακός άνθρωπος. Το καλό υπήρχε πάντα στην καρδιά του, απλά κάπου στην διαδρομή πήρε λάθος δρόμο, όπως συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους.
Ο καιρός περνούσε και μια μέρα, ο Πέτρος έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Αλέξανδρο όπου του είπε για μια ιδέα μια νέας παράστασης που θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά επιτυχημένη. Ο Πέτρος ενθουσιάστηκε με την ιδέα, ενώ την ίδια στιγμή του έφυγε και ένας τόνος βάρος από την ψυχή του. Έτσι λοιπόν οι δύο φίλοι συναντήθηκαν για να συζητήσουν την παράσταση. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ χαρούμενος που ο Πέτρος ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα του. Δούλεψαν σκληρά για να ετοιμάσουν την παράσταση η οποία είχε τεράστια επιτυχία.
Έπειτα από όλα αυτά, ο Πέτρος συνειδητοποίησε ότι ο Αλέξανδρος ήταν ακόμα ο άνθρωπος που τον αγαπούσε πραγματικά και με αυτόν τον τρόπο, έμαθε να είναι ευγνώμων για όλα όσα είχε στη ζωή του. Οι δυο τους συνέχισαν να συνεργάζονται για πολλά χρόνια. Δημιούργησαν πολλές επιτυχημένες παραστάσεις μαζί, ενώ ο Πέτρος έγινε ένας καλύτερος άνθρωπος χάρη στον Αλέξανδρο.
Η φράση "Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος" είναι αρχαία και προέρχεται από την ελληνική γραμματεία. Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά της βρίσκεται στην "Ηθική" του Αριστοτέλη, όπου ο φιλόσοφος αναφέρει ότι "ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος".
Η φράση αυτή σημαίνει ότι κανείς δεν είναι πιο αχάριστος από αυτόν που έχει δεχθεί ευεργεσία. Αυτό συμβαίνει επειδή ο αχάριστος άνθρωπος αισθάνεται ότι του οφείλεται η ευεργεσία και ότι ο ευεργέτης του είναι υποχρεωμένος να του προσφέρει ακόμα περισσότερα. Ως αποτέλεσμα, ο αχάριστος άνθρωπος μπορεί να γίνει εγωιστής, απαιτητικός και ακόμα και επιθετικός απέναντι στον ευεργέτη του.
Η φράση αυτή έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς συγγραφείς και φιλοσόφους στο πέρασμα των αιώνων. Για παράδειγμα, ο Πλούταρχος αναφέρει ότι "ο αχάριστος είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός". Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στην τραγωδία του "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", γράφει ότι "ο αχάριστος είναι εκείνος που δεν ξέρει να εκτιμήσει την ευεργεσία".
Η φράση αυτή είναι ακόμα επίκαιρη σήμερα, καθώς εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει μια πραγματική ανθρώπινη τάση. Η αχαριστία μπορεί να είναι μια καταστροφική δύναμη στις ανθρώπινες σχέσεις και μπορεί να οδηγήσει σε σύγκρουση, δυστυχία και ακόμα και βία.
Εκτός από την ελληνική γραμματεία, η φράση αυτή έχει χρησιμοποιηθεί και σε άλλες γλώσσες. Για παράδειγμα, στα αγγλικά η φράση είναι "none is so ungrateful as the person benefited". Στα γαλλικά είναι "personne n'est aussi ingrat que celui qui a reçu du bien". Στα ισπανικά είναι "nadie es tan desagradecido como el beneficiado".
Η αχαριστία είναι το αποπαίδι της ευεργεσίας και η μητέρα της αναισχυντίας.
